Културен геноцид на македонскиот народ
Колку само во себе се радувам на секое расположение кога мислите на друг ќе дојдат до израз, на сметка на моите мисли. Понекогаш дури си приредувам и посебна свеченост, кога својата духовна куќа и имот ги подарувам на друг. Слично на некој исповедник кој чека во некое ќоше и посакува да наиде некој сиромав човек за да му ги соопшти своите туробни мисли, за повторно да му ја исполни раката и срцето и за да му го олесни бремето на вознемирената душа. Не само што не сакам за тоа слава, туку би сакал да избегнам и благодарност, бидејќи е наметлива и не се плаши од осаменост и молчење. Да се живее безимено и донекаде потсмешливо, премногу простачки за да не предизвикуваш завист и непријателство. Снабден со трезна глава, малку знаење и кеса искуство, бев такаречи духовен лекар на сиромашни и помош на овој и оној, чија што глава е унезверена од мисли, а тој да не забележи кој му помогнал. Не сакав пред нив да имам право и да славам победа, туку му зборував така што после некој неприметен миг или противречност, сам ќе си кажеше за себе многу добри ствари и задоволен поради тоа ќе си заминеше. Бев како мало прибежиште кое не одбива никого кој е во неволја, а потем ме забораваа и ме исмејуваа. Немав никаква предност, ни во храна, ни во почист воздух, ниту бев порадосен дух-туку давав, враќав, се доверував и бев во поголема невоља од нив. Се спуштав многу ниско за да бидам достапен, без да се понизам. На себе имав многу неправди, бидејќи ползев низ тесните ходници на сите видови заблуди. Тоа ми овозможи да дојдам до многу скриени души, на нивните тајни патишта. Секогаш бев во некаков вид љубов и секогаш во некаков вид саможивост и самоуживање. Тоа за мене беше добар живот. Причина долго да сеживее.[1]
Read More
Каде што започна студената војна, таму и завршува
Долготрајното повторно истражување и вреднување на Осилото[1] во контекст на меѓународните односи по Втората светска војна, помогнаа да се воспостави интелектуална подршка за студената војна.[2]
Последни коментари