Македонија не ја загуби војната
(прв дел)
„Потешко е да се поднесува победата, отколку поразот(германска поговорка).“
Со професорката Билјана Ванковска, потешко е да се поднесе победата од 2001. Ванкоска десет години повторува дека Македонија загубила 2001 година (на пример во нејзината колумна „Епитаф“, објавена во „Нова македонија“ и во колумната „Леб и игри“, исто така објавена во „Нова Македонија“).
Бидејќи е експерт за војна и мир (народот им верува на стручњаците), се создаде впечаток дека тоа е вистина.
Додуше, нејзината колешка Мирјана Најческа многу вулгарно се изрази за нејзиниот интелект и јас нема да го повторам тоа, бидејќи е аргументација ad hominem и нема никаква вредност. Тоа повеќе говори за интелектот на Најческа(http://www.utrinski.com.mk/?ItemID=94DFD54AD7858542A0B3C624955C7A81).
Познавам случај, кога Европакиот суд за човекови права не му дал заштита на политичар, иако бил наречен идиот, но неговите ставови биле идиотски, а судот немал друг начин да им порача на Европјаните дека меѓу политичарите има идиоти, чии што ставови не можат да се објаснат со друг збор.
Бидејќи знаеме дека и кај нас ги има во не мал број, ја разбираме одлуката на судот.
Но, просто е неверојатно, еден универзитетски професор да западне во ваква заблуда. Јас ќе се обидам да ја побијам нејзината невистина аргументирајќи ad rem. Со правен силогизам.
На здравата памет и е јасно дека ова е голема невистина.
Се додека оваа невистина на Ваковска не се побие аргументирано, таа кај Македонците предизвикува и ќе предизвикува негативни чувства, отпор и желба за одмазда. Владата и сите учесници се оградуваат, што говори во прилог на тоа дека Ванковска успеала да ги придобие за своето тврдење.
Да видиме што велат фактите.
Генералот Стојанче Ангелов изјавува дека македонските безбедносни сили не загубиле ниедна битка. Ниеден генерал не му противречи. Ако е така, за каков пораз зборува Ванковска?
Противниците на Македонија, борците на ОНА не беа ни дел од потписниците на договорот со кој што се завршија воените дејствија. Од овој факт може да се извлече логичен заклучок дека ОНА била поразена.
По завршувањето на војната ОНА го предаде оружјето, како и секоја поразена страна.
По завршувањето на војната борците на ОНА беа амнестирани, како и секоја поразена страна.
Ванковска погрешно заклучува од последиците кон причините и носи невистинит заклучок дека Македонија е поразена заради „Рамковниот договор“ и територијалната поделба.
Причините за војната беа освојување на територии (Тачи тоа јавно го кажа), а заврши со добивање човекови права.
Прв мој постулат е дека „Рамковниот“ му припаѓа на меѓународното право, па затоа Ванковска мерејќи го со погрешни инструменти, добива чудовишно невистинити резултати. „Рамковниот“ е работа на предметот дипломатија, специјалност мултилатерална дипломатија, субспецијалност самитска дипломатија.
Како и сите нови војни и војната во 2001 е последица на глобализацијата, контрадикторен процес, при кој што се работи за интеграција и фрагментација. Новите војни се случуваат при распадот на некоја држава (по распадот на СССР имаше многу такви војни), а потоа се одвиваат вооружени судири за надзор на државата, помеѓу противставените заедници, кои што истовремено сакаат да ја наметнат својата дефиниција за националниот идентитет на државата и нејзиното население. Доколку низ ова призма се гледа војната 2001, етничките Македонци ги одбраниле своите интереси. Така, како што порано со војна се создаваа држави, новите војни се поврзани со распад на држави, а голем дел од притисокот на таквите држави, произлегува од ефектите на глобализацијата на меѓународниот систем(John Baylis, Steve Smith and Patricia Owens, “The Globalization of World Politics”, Oxford Univesity Press, 2008).
Страните што војуваат во новите војни се најмногу осредоточени на идентитетот (Македонија не е никаков исклучок, ниту е тоа неразумно, како што некои во земјава сакаат да го претстават тоа со разни еристички трикови), што е резултат на притисокот, што го создава глобализацијата. Во постмодерниот свет се срушија традиционалните поделби на класи и идеологии, а поголем е акцентот на идентитетот и културата. Доколку војната е продолжение на политиката, тогаш се повеќе ја жнеат идентитетот и културата. Главни извори на војната по 1990 година се барањата на различни заедници за самоопределување, односно идентитетот во тој контекст (претходната на референца на Оксфорд).
Продолжува…
Последни коментари